Ç eşitli derecelerde toplu bir şekilde, genel veya özel öğrenim yapılan kurum. Felsefî, edebî, iktisadî bir doktrine bağlananların bütünü veya bir doktrinin kendisi. Okul kelimesi, Fransızca “école”den dilimize geçmiştir.
Osmanlı eğitim sisteminde “mektep” olarak bilinen kelime 1935’te “okul” olarak değiştirilmiştir.
Ortaçağda batı dünyâsında okullar, kilise ve manastırlara bağlı olarak, “öğretmenin söylediği münakaşa edilmez, mutlaka doğrudur” düşüncesi esas alınarak devam etti. Bu okullarda, papazlar elinde tahrif edilerek birçok hurâfelerle doldurulmuş Hıristiyanlık akîdeleri öğretiliyor ve saçmalıklara yapılan îtirazlar yukarıdaki peşin hüküm ile önleniyordu. Fen bilgileriyse bu hurâfelerle çatıştığı için, hemen hiç okutulmuyordu. Böylece Batı dünyâsı; fen bilgileri bakımından tam bir cehâlete gömülmüş olarak, meşhur ortaçağ karanlığını yaşıyordu.
Hıristiyanlar, çeşitli vesîlelerle Müslümanlarla, İslâm dîni ve İslâm âlimlerinin eserleriyle tanıştıkça ve bu eserler kendi dillerine tercüme edildikçe on altıncı yüzyıldan îtibâren eğitim sistemlerini değiştirdi, fen bilgileri üstünde çalışmağa başladılar. Akla ve mantığa dayanan fen bilgileri,
Avrupalıların ufuklarını genişleterek yeni keşiflerin yapılmasını sağladı.
İslamiyetin ilme değer vermesi, Kur’ân-ı kerîm ve hadîs-i şerîflerde insanların ilme teşvik edilmesi, kısa zamanda İslâm memleketlerinde okulların açılmasını ve büyük âlimlerin yetişmesini sağladı. On birinci yüzyıldan îtibâren kurulan medreseler ise İslâm dünyâsının okul sisteminin esasıydı. Medreselerde bütün ilimler okutulur, buradan din âlimlerinin yanında, hekimler, mühendisler ve diğer meslek sahipleri de yetişirdi. Osmanlıların çok sağlam temellere dayanan eğitim sistemi zamanımızda modern devletler tarafından örnek kabûl edilecek durumdaydı. Medreselerden başka, enderun okulları da kuvvetli devlet adamları yetiştiriyordu.
